Een teken van leven

Een jaar na het overlijden van mijn moeder denk ik ‘s avonds aan haar.

In gedachten vraag ik haar, dat als ze ergens aangekomen aangekomen is, of ze dan morgen op haar sterfdag een teken van leven wil geven.

Ik val in slaap en als ik de volgende ochtend mijn Iphone open zie bij de datum MA 8. Grappig vind ik dit. MA op 8 mei, haar sterfdag.

Later op de ochtend steek ik een kaarsje voor haar aan, zet een foto neer en een muziekje aan. De deur naar de tuin staat open  en met ‘n kopje koffie neem ik even de tijd om aan haar te denken. Na een paar minuten gaat er een koolmeesje op de tuinstoel zitten. Het tjilpt ‘n keer en kijkt naar binnen. Ik glimlach, maar schrik dan, als het vogeltje naar binnen vliegt en daar op de armleuning van de stoel gaat zitten.

Van schrik sta ik op omdat ik niet wil dat het beestje zich te pletter vliegt tegen de muren. Het koolmeesje kijkt me aan, tjilpt nog ‘n keer en vliegt dan naar buiten. Verbaasd kijk ik het na en herinner me dan ineens mijn vraag om een teken van leven. Ik moet er om lachen.

Een half uur later krijg ik het verzoek of ik Carla wil bellen, ze is mijn nummer kwijt. Ik had haar een tijdje terug gevraagd of ik yogaruimte kon huren. Ik bel haar op en tot mijn verbazing zegt ze dat ze haar yogacursisten heeft meegedeeld te stoppen met les geven. Of ik de boel wil overnemen…….

Dank je wel, mam!